Karate Kyokushin

Historia Karate Kyokushin

Dyscyplina IFK Kyokushinkai Karate ma rodowód w stylu Karate Kyokushinkai, stworzonym na przełomie lat 50. i 60. przez naturalizowanego w Japonii koreańskiego mistrza sztuk walki Masutatsu Oyama na bazie technik i kata, adoptowanych z punktu widzenia utylitarnej walki kontaktowej. Źródłem kata i technik kyokushinkai są nowoczesne karate Shotokan mistrza G. Funakoshi, styl Goju-ryu mistrza Miyagi, chińskie techniki i formy wywodzące się z tradycji Shaolin Kempo. Część kata opracował sam Masutatsu Oyama. Kyokushinkai Karate rozwijało się bardzo dynamicznie. W około 10 lat praktycznie na wszystkich kontynentach powstały narodowe organizacje. Organizacja Kyokushinkai Karate stała się organizacją światową w momencie rozegrania I Mistrzostw Świata w 1975 roku. Mistrzostwa Świata rozegrano w kategorii otwartej (bezwagowej): jak podkreślał sam Oyama, ich wymiar jest przede wszystkim pozasportowy, zaś wprowadzanie kategorii wagowych do karate stanowi błąd i złamanie tradycji. Oyama był również zdecydowanym przeciwnikiem propozycji wprowadzenia karate do programu Mistrzostw Olimpijskich. Z Międzynarodowej Organizacji Kyokushinkai (IKO) odeszli, tworząc nowe organizacje: W 1976 roku, Tadashi Nakamura 9 Dan, tworząc World Seido Karate Organization, W 1981 roku, Shigeru Oyama 9 Dan, tworząc Oyama Karate, W 1991 roku, Steve Arneil, tworząc International Federation of Karate. Po śmierci Masutatsu Oyamy w 1994 roku, w Japonii powstały 3 organizacje, roszczące sobie prawo do wyłącznego reprezentowania spuścizny Masutatsu Oyamy: IKO I, z liderem Yukio Nishidą, IKO II – z liderem Nobushito Tezuką, z Shikei (Akiyoshi) Matsui, której reprezentantem w Polsce jest Andrzej Drewniak i Komisja Kyokushinkai Polskiego Związku Karate.
Powstanie dyscypliny IFK Kyokyshinkai wiąze się z powstaniem International Federation of Karate. W 1991 roku, ówczesny prezydent Europejskiej Organizacji Kyokushinkai Steve Arneil, w imieniu przedstawicieli organizacji krajowych podjął próbę negocjacji nowych, kontrowersyjnych przepisów Nowego Statutu IKO. Przepisy te tworzyły nowy system tzw. “branch chiefs” – lokalnych przywódców, którzy posiadając minimum 300 ćwiczących, mieli prawo nadawania stopni, prowadzenia własnej, niezależnej organizacji, kontaktującej się bezpośrednio z Honbu w Tokio, wystawiania osobnej reprezentacji na Mistrzostwa Świata, organizowania własnych turniejów w randze Mistrzostw Kraju. Przyjęcie tego systemu w Australii doprowadziło do rozbicia narodowej organizacji: rywalizuje tam ze sobą pięciu “branch chiefs” i każdy z nich korzysta w pełni z nadanych mu uprawnień. Ponadto przepisy statutu naruszyły akt o równouprawnieniu płci i formalnie sprowadziły krajowe organizacje do roli filii organizacji japońskiej. System “branch chiefs” stworzył również niejasne kryteria dotyczące finansowania organizacji i przepływu środków pieniężnych. Według nowych przepisów, stopnie powyżej 2 Dań można zdawać tylko w Japonii, co stanowi istotną blokadę poziomu wyszkolenia, za którą stoi aspekt finansowy, a nie merytoryczny. Kolejne, istotne powody dotyczyły założeń szkoleniowych: do roku 1991 nie odbyły się nigdy żadne Mistrzostwa Japonii i Mistrzostwa Świata, które obejmowałyby rywalizację kobiet i konkurencję kata (kobiet i mężczyzn). Pierwsze próby zmian tego stanu, przeprowadziła EKO podczas kadencji Steve Arneila jako prezydenta EKO. Rozegrano wówczas ME kata kobiet i mężczyzn, a także ME walk bezkontaktowych “Clicker” kobiet (lata 1987-1991). Po złożeniu rezygnacji z funkcji Prezydenta EKO Steve Arneil, jako prezydent British Karate Kyokushinkai, rozpoczął formowanie nowej, międzynarodowej organizacji karate pod nazwą International Federation of Karate, tworząc jednolity system szkolenia i wymagań na stopnie Kyu i Dan, system współzawodnictwa sportowego dopuszczający udział dzieci, juniorów, seniorów, kobiet i mężczyzn oraz system walki kontaktowej i bezkontaktowej oraz kata.